. 

Fragment artykułu "Ateiści, nie wysyłajcie dzieci na religię": 

(...)
Jak wiemy, psychika człowieka w wieku
siedmiu lat jest inna niż w wieku 
lat siedemnastu. Zgodzę się, że 
siedemnastolatek, jeśli wcześniej nie
został zbyt mocno zindoktrynowany 
i nie jest głupcem, lekcję religii
wyśmieje. Ale wczujmy się w skórę 
siedmiolatka. Co poczuje, gdy znajdzie
się w grupie prowadzonej przez 
dorosłą osobę, o niesłusznie 
zawłaszczonym autorytecie nauczyciela
szkolnego, gdzie premiowane są 
zachowania polegające na wykazywaniu
wiary, uczuć żywionych wobec 
urojonego boga? Czy zmuszanie małych 
dzieci do wczuwania się w zbiorową 
modlitwę, przy piętnowaniu postaw 
sceptycznych, jest rzeczywiście 
niegroźne? Czy każde małe dziecko 
będzie tak wybitnym indywidualistą, 
że przeciwstawi się takiej sytuacji 
i nie będzie próbowało się wczuwać 
w wiarę chrześcijańską, co jest 
przecież jedynym rzeczywistym wymogiem
na lekcjach religii? Znane są liczne
przypadki, gdy sceptyczny młody 
uczeń na lekcji religii jest podawany
przez katechetkę/katechetę za 
przykład osoby złej, pozbawionej łaski
boga. Czy na siedmio-, dziesięciola-
-tka to rzeczywiście nie działa? 
Czy starczy spokojna rozmowa po 
szkole z rodzicami, aby taką traumę 
wyleczyć? Swoją drogą po co w ogóle 
skazywać dziecko na taką traumę, nawet
jeśli da się ją jakoś wyleczyć?
(...)